Op pad met bezorgster Riet en haar bomvolle tas met kranten

Nog geen vier rondjes heeft de klok erop zitten en Goirle is nog in diepe slaap verzonken. Lege straten, donkere huizen. Maar in de wat verborgen liggende loods aan de Bergstraat is de dag toch echt al begonnen. Een bus vol kranten wordt gelost. Precies 1.054 gaan er naar binnen. Voor de klok goed en wel drie uur verder is, zullen ze tot in Oud-Turnhout hun weg hebben gevonden.

Op haar vaste plek aan de lange banken telt Riet van Zon haar stapeltjes af. Precies 675 kranten gaan de tassen in, op 495 staat de leeuw van het BD. Verder zijn het Volkskranten, AD, Telegraaf, Het Financieele Dagblad en nog wat meer. Riet staat op de lijst voor vier hele wijken – het tekort aan bezorgers laat zich voelen. Gelukkig steekt haar man Peter meer dan een hand toe. Straks om zeven uur zal hij in Eindhoven op kantoor zijn. Geen mens die weet dat hij dan al zo’n driehonderd kranten heeft rondgefietst. Peter (59) heeft een full-time baan. Riet (57) wacht straks nog een dag als oppas-oma, soms heeft ze poetshuisjes. Ze weten wat werken is.

,,Hier de stoep op”, zegt Riet. Ze steekt een krant toe. ,,Doe jij nummer 12? Brievenbus links onder het raam.” Ze heeft haar lijst niet nodig. Ruim 32 jaar bezorgen hebben het geheugen getraind. Ze ziet ze voor zich: de gevels, de deuren, de brievenbussen die ze moet hebben. Alleen als een auto opeens niet meer op de inrit staat, slaat soms de twijfel even toe. ,,Dubbele kant eerst”, instrueert ze. ,,Dan glijdt hij er het beste in. Als de krant open waait, past hij niet.” We hebben geluk, vandaag zijn de kranten dun. Zaterdag, dat is voor de lezer misschien een feest, maar voor de bezorger een crime. ,,Gelukkig rijdt Peter dan met de auto vol kranten, zodat ik bij kan vullen. Anders moet ik terug naar het depot fietsen.”

De fiets van Riet heeft een speciale, stevige standaard. En als het kouder wordt, rijdt ze op – jawel – winterbanden. Wel 68 euro per stuk, maar veel beter als het glad is. Gladheid is de vijand van de bezorger. In de winter is er ijs, maar eigenlijk is het najaar erger. Vocht en bladeren veranderen tuinpaden in glijbanen. Misschien wel het ergste: eikels. Joop, die tegen de zeventig loopt maar nog steeds het depot runt met zoon en dochter, is laatst gevallen met zijn brommertje. Handen, knieën, alles kapot. En May ging onderuit met zijn fiets. Vanochtend, aan de koffie, vertelde de 72-jarige waarom hij nog altijd met kranten rondgaat. Hij heeft reuma, en bewegen is goed voor hem. Slapen? Dat heeft hij nooit goed gekund.

Je zou het niet denken, maar kranten bezorgen is een oude(re) mensenbezigheid geworden. Jongeren gaan liever vakkenvullen. En als ze al binnenkomen, haken ze vaak snel af. De laatste die vertrok, mocht niet meer van zijn ouders, die het te koud vonden worden. En dus is Leiden in last en ook Goirle in nood. Depotbaas Joop Korenromp, toch al 47 jaar ‘bij de krant’, weet onderhand niet meer waar hij het zoeken moet. Met een startpremie (200 euro) en zelfs elektrische fietsen of scooters probeert hij bezorgers te lokken. En zo de oude garde te ontlasten.

,,Hier staat een brievenbus aan de straat, maar er wonen oude mensen. Dus ik doe hem in de voordeur”, zegt Riet zorgzaam. We kringelen door wijkjes die bevroren lijken in de warme gloed van straatlantaarns. Er is geen kat op straat, geen hond die blaft. Alleen het geklepper van de brievenbussen doorbreekt de stilte. We rijden waar we willen, parkeren onze fietsen midden op straat. Pas als we bijna twee uur op pad zijn, verbreekt een eerste startende auto de magie van de nacht. Er is dus leven in Goirle.

Het is die magie die Riet op de fiets houdt. De stilte, het egeltje dat de straat over steekt. ,,En weet je: als je ’s morgens iemand tegenkomt, zegt hij altijd goedemorgen.” Om zeventien minuten over zes zijn de laatste kranten de brievenbus ingegleden. We komen precies uit. Met lege tassen fietsen we de dag tegemoet. Die had niet mooier kunnen beginnen.

BRON: bd.nl